حذف اسکاتلند در مرحله مقدماتی جام جهانی 1986 در گروه مرگ به حضور آلکس فرگوسن در اولدترافورد منتهی شد. تیمی که از ستارگانش گوردون استراکان و نورمن وایت ساید را می شناختیم. آن روزها ، منچستر یونایتد ، یک تیم جذاب اما فاقد روح پیروزی بود که می برد و می باخت. تیمی مثل امروزهای لیورپول که آن زمان سلطان انگلیس بود.
امروز که سر الکس در مراسم پرده برداری از مجسمه اش از کم کردن روی مرگ می گفت ، ذهنم می رفت به سال حضور او در یونایتد . آن وقتها بابی رابسون فقید سرمربی تیم ملی انگلیس بود و آلمان را فرانتس بکن باوئر هدایت می کرد. بیلاردو سرمربی ارژانتین بود و عصر تله سانتانا در برزیل تمام می شد.
در آن سال گری لنیکر اقای گل جام جهانی شده بود و لوتار ماتئوس کبیر در فینال جام جهانی مامور من تومن با دیه گو مارادونا. میشل پلاتینی داشت به تهش می رسید و کارل هاینس فورستر بهترین دفاع وسط جهان بود.
لیبرو ، پست مهم فوتبال آن زمان بود و آلمان از 4-4-2 سنتی ،به روش 3-5-2 روی می آورد ...جالب اینکه هنوز دور اکثر زمینهای فوتبال پیست تارتان بود.
سالی که پرویزدهداری سرمربی - مدیر تیم ملی پرستاره ایران بود و در رده باشگاهی علی پروین ، نصی عبدللهی ، نایب رویین دل ، عباس رضوی (منصور پورحیدری)، گودرز حبیبی ، مصطفی شرکا ، ناصر ابراهیمی ، ایرج قلیچ خانی ، مهدی مناجاتی ، فریدون معینی و... به کار مشغول بودند.دوره ای که کریم باوی موقع پرش یک متر از زمین فاصله می گرفت و مجیدنامجومطلق با سبیلهایی که تازه پشت لبش سبز شده بود ، با تکنیکش ورزشگاه شیرودی را پر از غروز و افتخار می کرد. ان روزها ، ناصرمحمدخانی ، عبدالعلی چنگیز ، جعفر مختاری فر ،شاهرخ بیانی، حمید درخشان و همه آن تکنیکی ها آدم را عاشق فوتبال می کردند.
یاد شنبه های دنیای ورزش وسوسه انگیز و کیهان ورزشی عصاقورت داده به خیر. یاد بازیکن های غریزی و فوتبال - عشق و دیگر هیچ .
دنیا - صرفنظر از آلکس فرگوسن - چقدر عوض شده .
لیبرو ، پست مهم فوتبال آن زمان بود و آلمان از 4-4-2 سنتی ،به روش 3-5-2 روی می آورد ...جالب اینکه هنوز دور اکثر زمینهای فوتبال پیست تارتان بود.
سالی که پرویزدهداری سرمربی - مدیر تیم ملی پرستاره ایران بود و در رده باشگاهی علی پروین ، نصی عبدللهی ، نایب رویین دل ، عباس رضوی (منصور پورحیدری)، گودرز حبیبی ، مصطفی شرکا ، ناصر ابراهیمی ، ایرج قلیچ خانی ، مهدی مناجاتی ، فریدون معینی و... به کار مشغول بودند.دوره ای که کریم باوی موقع پرش یک متر از زمین فاصله می گرفت و مجیدنامجومطلق با سبیلهایی که تازه پشت لبش سبز شده بود ، با تکنیکش ورزشگاه شیرودی را پر از غروز و افتخار می کرد. ان روزها ، ناصرمحمدخانی ، عبدالعلی چنگیز ، جعفر مختاری فر ،شاهرخ بیانی، حمید درخشان و همه آن تکنیکی ها آدم را عاشق فوتبال می کردند.
یاد شنبه های دنیای ورزش وسوسه انگیز و کیهان ورزشی عصاقورت داده به خیر. یاد بازیکن های غریزی و فوتبال - عشق و دیگر هیچ .
دنیا - صرفنظر از آلکس فرگوسن - چقدر عوض شده .