سایت رسمی موج فوتبال

ایتالیا
شاید این آرزوی بزرگ انگلیسی‌ها باشد که تیم پرستاره ایتالیا در این جام جهانی فروغی نداشته باشد اما آتزوری قدرتی نیست که بشود دست کم گرفت. هر چند که این تیم سن و سال دار سرعت چندانی ندارد. جان لوییجی بوفون و آندره‌آ پیرلو همچنان برترین استعدادهای این تیم هستند. ماریو بالوتلی هم مهاجم خطرناکی است اما در میلان زوج مناسبی برای الشعراوی نبوده. چزاره پراندلی هم اطمینانی در مورد بازیکنان انتخابی‌اش ندارد و در بازی‌های دوستانه اخیر چند بار تغییراتی ایجاد کرده. آنها با انگلیس و اروگوئه و کاستاریکا در گروهی قرار گرفته‌اند که شاید بتوان گفت اسمش «گروه مرگ» است.

پرتغال و آلمان
تیم‌های ستاره محور جام نمی‌گیرند حتی اگر بهترین بازیکن دنیا توی ترکیب‌شان باشد. البته نادیده گرفتن قدرت‌های تهاجمی هراسناک کریستیانو رونالدو کار احمقانه‌ای است اما واقعیت این است که پرتغال دیگر آن تیمی نیست که ترس توی دل حریفان‌اش بیندازد. قدرت شان در یورو 2004 بود که به اوج خودش رسید و دیگر، روزهایی که ستاره‌هایی مثل لوییز فیگو یا روی کاستا داشتند سپری شده است. تا به حال که هر بار رونالدو روی فرم نبوده پرتغال هم روز خوبی را نداشته. در گروه سختی هم با آلمان و غنا و آمریکا قرار گرفته‌اند. ژرمن‌ها دیدار حساسی را با این تیم خواهند داشت.

فرانسه
فرانسه در جام جهانی قبلی دوران کابوس وار و توام با شرمساری را سپری کرد اما حالا دیدیه دشان در حال ساختن یک تیم جدید است تا دوران تاسفبار چهار سال گذشته که تیم دچار درگیری‌های داخلی بود را فراموش کند. خیلی هم اهمیت ندارد که این تیم با چه چنگ و دندانی از مرحله پلی‌آف راهی جام جهانی شده چون در گروه سختی قرار گرفته بودند. شانس فرانسه برای قهرمانی در این جام زیاد نیست اما مطمئن هستند که از گروهی که سوییس، اکوادور و هندوراس در آن حضور دارند صعود خواهند کرد. خروس‌ها تیم خوش شانس اروپا بودند که در یک چنین گروه دست‌کم به ظاهر آسانی قرار گرفتند.

اسپانیا
روی کاغذ ماتادورها صاحب بهترین تیم جام جهانی هستند اما طی شش سال اخیر روندی یکنواخت را طی کرده‌اند و دوران سلطه این اسطوره‌ها هم رو به پایان است. همکاری موفقیت آمیز ژاوی و ‌آندرس اینیستا مدتی است که در بارسلونا رنگ باخته و این باشگاه که شالوده اصلی تیم ملی اسپانیا را تشکیل می‌داده دچار یک بحران کوچک شده. خط دفاعی اسپانیا هم آن عمق و قدرت لازم را ندارد. اتفاق مهم در لافوریا روخا اضافه شدن دیگو کاستا مهاجم اتلتیکــو بوده. حالا مشکل دل بوسکه این است که چطور میان این همه بازیساز هماهنگی ایجاد کند اما تاریخ نشان می‌دهد که دوران اوج هر تیمی بالاخره یک روز پایان می‌پذیرد.

بلژیک
طی چند دهه اخیر تیم ملی بلژیک هرگز شکل و شمایل تیمی را نداشته که قادر به بردن جام جهانی یا قهرمانی در اروپا بوده. بهترین مقام شان در جام جهانی 1986 بود که چهارم شدند یا چهار سال پیش از آن که نایب قهرمان اروپا بودند اما این تیم از سال 2007 در رنکینگ‌ها صعود قابل توجهی کرد و از رده هفتاد و یکم حالا به یازدهمی رسیده. دلیلش بی‌شکست ماندن در مرحله مقدماتی جام جهانی است. آنها یکی از یکدست‌ترین تیم‌ها را دارند و به همین خاطر این پرسش مطرح شده که آیا بلژیک می‌تواند با برزیل میزبان یا تیم‌هایی چون آلمان، اسپانیا یا آرژانتین مقابله کند؟ سیمون مینیوله و تیبو کورتوآ دو دروازه‌بان مطرح این تیم هستند. لیگ برتر هم بلژیکی‌ها را خوب می‌شناسد. از ونسان کمپانی کاپیتان سیتی گرفته تا یان فرتونگن تاتنهام و حتی توماس فرمالن آرسنال. از دیگر ستاره‌های این تیم می‌توان به دانیل فان بویتن زنیت، نیکلا لومبارتس سن پترزبورگ و توبی آلدرویرلد از اتلتیکو مادرید در خط دفاعی اشاره کرد. در خط میانی بازیکنانی چون موسی دمبله، ناصر چادلی، کوین دی بروین و آکسل ویتسل و رادیا ناینگولان و ماروان فلاینی را دارند اما این خط حمله آنها است که از بلژیک تیمی هیجان انگیز ساخته. ادن آزار، روملو لوکاکو و کوین میرالاس از جمله این بازیکنان تهاجمی هستند. از دریس مرتنز و کریستین بنتکه هم نباید غافل شد.