سایت رسمی موج فوتبال

در طول فصل، سبک تهاجم موضعی (حمله مبتنی بر حفظ مالکیت و شرکت تمامی بازیکنان در حمله، بدون توجه به پست آن ها) بارسلونا، لحظات خوب و بد زیادی را داشته است. تا قبل از ژانویه، روزهای بد، مدت زیادی بر خط حمله بارسا سایه افکنده بود. در آن زمان، لئو مسی، تنها راه حل تیم، در مواجهه با یک لایه متراکم دفاعی بود. اما پس از آن، تیم، تهاجم انتقالی (انتقال سریع توپ به موقعیت حمله) را ترجیح داد. سال 2015 با باخت در آنوئتا و بازبینی تاکتیکی مکان بازی مسی در خط حمله آغاز شد که طی آن مسی به پست وینگر راست رفت. به نظر می رسید که تیم فرمول اصلی برای موفقیت در خط حمله را یافته است: با حضور مسی در سمت راست و نیمار در سمت چپ خط حمله، تیم قدرت انتقال سریع بازی در حمله های خود را پیدا کرد. قدرت دریبلینگ این دو ستاره، در حالی که در دو منطقه مختلف از هم قرار داشتند، باعث می شد که مدافعان حریف نتوانند هر دو بازیکن را در یک لحظه، متوقف کنند؛ فضایی که مسی با جذب کردن تمرکز مدافعین به سمت راست، به وجود می آورد و پاس های مورب رونالدینیوییِ او، و وظایف جدیدی که به دنی آلوز به عنوان یک مدافع راست محول شده بود، به تیم اجازه داد تا بتواند روش بازی خود را تغییر دهد، 11 برد پیاپی را کسب کند و عزت نفس خود را به دست آورد.

Lionel Messi

رفته رفته مسی هم به دلایل تاکتیکی و هم به درخواست خودش، سمت راست را رها کرد (حداقل به اندازه قبل در آنجا حضور نداشت) و اگرچه پیشرفت تیم در ابتدا با این تغییر کمی کند شد، اما زمانی که به بخش سرنوشت ساز فصل رسیدیم، دیگر نیاز نبود که مسی به خط سمت راست بچسبد و حمله های موضعی تیم، بدون توجه به موقعیتی که مسی در آن قرار داشت، بسیار بهتر و کاربردی تر از هر زمان دیگری شده بود. چند نکته اساسی در این باره وجود دارد: بازیکنان از لحاظ فردی در فرم بسیار خوبی قرار دارند. از لحاظ فنی عالی هستند و اعتماد به نفس بسیار بالایی دارند؛ آن ها معتقدند که می توانند هر کاری را انجام دهند و هر چیزی را ممکن سازند. و وقتی مسی، اینیستا، سوارز و نیمار در چنین وضعیتی باشند، تنها کاری که باید انجام دهید، لذت بردن از بازی آن هاست. اما سَوای این موضوع، برخی توضیحات در مورد وضع فعلی تیم وجود دارد. یا بهتر است بگوییم توضیحاتی در مورد اینکه چرا بازیکنان تا این حد وضع خوبی دارند!

Neymar

اولا؛ خط هافبک تیم، اهمیت بیشتری پیدا کرده است. با توجه به مراحل بازی مالکانه (مانند بازی مقابل سویا)، اما با ایستایی کمتر نسبت به قبل، اینیستا، بوسکتس و راکیتیچ (و رافینیا و ژاوی زمانی که در بازی حضور دارند)، نقشی بیشتر و کلیدی تر در بازی تیم پیدا کرده اند. مخصوصا اینیستا که وظیفه کنترل ریتم بازی را بر عهده دارد؛ بیشتر از قبل در درگیری ها شرکت می کند و نسبت به زمانی که در نزدیکی محوطه جریمه حضور داشت، بیشتر متمایل به مرکز زمین شده است. در بازی مقابل اسپانیول، او با اجرای نقش یک هافبک کنترل کننده، ما را متعجب ساخت. در بازی مقابل ختافه، ژاوی همانطور که از او انتظار می رفت، این نقش را به عهده گرفت. در کنار این نقش ِ رهبریِ ارکستر، بوسکتس، رافینیا و راکیتیچ، فضایی که برای بهترین نمایش های خود نیاز دارند را به دست آورده اند. بوسکتس به عنوان محور خط هافبک، با چابکی، سرعت لمس توپ بالا، توانایی اش در بازی در زمین حریف و قدرت باز پس گیری توپ او در فضاهای کوچک که از پاهایش مانند یک چوب اسکی استفاده می کند، بسیار کارساز است. مسی نیز گاهی در این فضای وسط زمین بازی می کند، در حالی که دنی آلوز اکثر اوقات این کار را انجام می دهد. از زمانی که بارسا چینش خط حمله خود را تغییر داده است و مسی به سمت راست منتقل شده است، وظایف دنی آلوز تغییر کرده است. او دیگر نیاز نیست که به جلو برود و در خط حمله قرار بگیرد، حتی زمانی که وینگر راست به وسط می رود (در صورت حرکت وینگر راست به وسط، هافبک راست یا مهاجم نوک، جای او را پُر می کنند) بلکه به خط هافبک کمک می کند. در این منطقه از زمین، او به عنوان یک هافبک قرار می گیرد و به تیم در این نقطه، برتری عددی می دهد، ضمن اینکه همکاری تقریبا بی نقصی با مسی دارد.

دوما؛ هماهنگی و پشتیبانی سه مهاجم از یکدیگر به مرحله کامل و فوق العاده ای رسیده است. نیمار، مسی و سوارز یکدیگر را چه به عنوان یک سه نفره، و چه به عنوان سه دو نفره (مسی-نیمار، مسی-سوارز، سوارز-نیمار)، درک می کنند. آن ها از بازی در کنار یکدیگر لذت می برند و سبک بازی هر کدام از آن ها، بهترین راه ارتباطشان با دو ضلع دیگر این مثلث است. بازی در مکان های مختلف، تقسیم شدن تمرکز حریفان بر این سه بازیکن و بازی روانِ این مثلث در گوشه ها، شاهدی است بر این درک متقابل. سازگاری کامل سوارز با مکانیزم و تاکتیک های تیم، یکی از دلایل کلیدی این مسئله بوده است. مرد اروگوئه ای همواره در نقاط مختلف و بسیار سخاوتمندانه تلاش می کند؛ به همین دلیل پروژه قرار گرفتن سه ستاره در کنار هم، با مشکلی روبرو نشده است. او در فضاهای خالی فرار می کند و با این کار فضایی مناسب برای هم تیمی هایش در اطراف محوطه جریمه ایجاد می کند؛ او حرکت آن ها به داخل محوطه جریمه را با حرکت عرضی به گوشه محوطه تکمیل می کند و موقعیت یک-دو عالی برای آن ها به وجود می آورد. حضور او در جلوی خط دفاعی حریف، یک نقش جدید برای نوک پیکان خط حمله بارسا به وجود آورده است.

Luis Suarez

نکته سوم، یک نکته دفاعی است. این مسئله تنها در مورد سناریوی واضح و مطلوب پرسینگ سنگین بارسلونا در همه خطوط (خصوصا در خط حمله) نیست، بلکه در مورد اهمیت نقش جدید دنی آلوز است. در زمان اُفت تیم در این فصل، وقتی لئو مسی نزدیک به هافبک دفاعی بازی می کرد تا شاید بتواند مشکل تیم را حل کند، دنی آلوز آنقدر نفوذ می کرد که تقریبا وینگر تیم محسوب می شد، و در این وضعیت، عملا هر از دست دادن مالکیت توپ، در هر نقطه از زمین، به حریف اجازه می داد تا به راحتی به دروازه براوو یا تراشتگن نزدیک شود، بدون آنکه مزاحم خاصی داشته باشد. ساختار تیم نمی توانست مشکل این انتقال دفاعی را برطرف کند. با انتقال مسی به سمت راست، این مسئله حل شد؛ زیرا با حضور مسی، خط حمله بهتر از قبل کار می کرد و با حضور دنی آلوز پشت مسی، اگر توپ از دست می رفت، دنی می توانست به خوبی پوشش را اعمال کند. با پر شدن فضاهای خالی که با نفوذ های آلوز به وجود می آمد، و حضور مداوم او در خط هافبک، ضد حمله های حریفان با شدت کمتری همراه شد. قدرت دفاعی دنی در بازیابی توپ و غریزه ذاتی او در بردنِ توپ های برگشتی، عملا او را به دومین هافبک دفاعی تیم تبدیل کرد و یک حفاظ مستحکم دفاعی در تیم به وجود آورد. حتی حالا که مسی مانند قبل در سمت راست بازی نمی کند، وظایف دنی آلوز تغییری نکرده است؛ بلکه هافبک سمت راست یا لوییز سوارز، در صورت حرکت مسی به وسط، جای او را در سمت راست پر می کنند. یا همانطور که در بازی مقابل اسپانیول و ختافه اتفاق افتاد، این فضا توسط بازیکنی پر نمی شود. آلوز همچنان در پُست دفاعی خود باقی می ماند، و مسی ِ نجات بخش در سمت راست، یکی دیگر از گزینه های تیم در حمله است.