سایت رسمی موج فوتبال

ریوالدو سرانجام تصمیم گرفت از فوتبال دل بکند. چیز زیادی به تولد 42 سالگی‌اش باقی نمانده اما این ستاره سابق بارسلونا از طریق این استاگرام –یکی از شبکه‌های اجتماعی- این خبر را اعلام کرد و در پیامی احساسی که برای هوادارانش گذاشته بود گفت که می‌خواهد به دوران حرفه‌ای 24 ساله خودش پایان بدهد.
او این پیام را به زبان‌های انگلیسی و پرتغالی منتشر کرد و عکسی از خودش با چشمانی اشکبار و یک عکس همراه با پسرش را هم گذاشته است.

او در پیام خودش نوشته: «امروز می‌خواهم در حالی که اشک در چشمانم حلقه زده از خدا، خانواده‌ام و حمایت‌هایی که طی این 24 سال دریافت کرده‌ام تشکر کنم. امروز با تمامی هوادارانم در سراسر دنیا تماس گرفته‌ام که بگویم دوران فوتبال من دیگر به پایان رسیده است. به خاطر این سال‌های دوست داشتنی احساس قدردانی می‌کنم. در طول این سال‌ها موانع، چالش‌ها، انتظارها و ناامیدی‌های زیادی بوده که تجربه کردم. در عین حال شادمانی‌ها، موفقیت‌ها، تغییرات و پیشرفت‌هایی بوده که به من لذت زیادی داده. گاهی در حال یاد دادن بودم و گاهی در حال یاد گرفتن اما هرگز تمرکزم را از دست ندادم و همیشه با اراده و تلاش در مسیر خداوند حرکت کردم. در این سفر طولانی افراد زیادی را در زندگی‌ام ملاقات کردم. برخی را برای مدتی کوتاه کنار خودم داشتم و برخی دیگر جزو دوستانی هستند که تا به امروز برایم مانده‌اند.

دوران حرفه‌ای من با یک معجزه آغاز شد. من بدون هیچ پشتوانه مالی پائولیستا را ترک کردم. تنها امیدم به دلگرمی‌های خانواده‌ام بود. پزشکان و مربیان هم امید چندانی نداشتند اما من همیشه به رویای دوردست خودم می‌نگریستم. با سماجت و فداکاری و البته با کمک خدا توانستم به بهترین بازیکن دنیا تبدیل شوم، قهرمانی در جهان را جشن بگیرم و برخی دیگر از عناوین مهم قهرمانی در تاریخ فوتبال را کسب کنم. در میان این جوایز، مدال‌ها و قهرمانی‌ها این هم داستان من بود که شاید الگویی برای سایرین است اما دورانی که من داشتم می‌تواند شاهدی بر این مدعا باشد بر اینکه ایمان داشتن و مبارزه کردن ارزش زیادی دارد. هر کسی که در مسابقات حضور دارد تمرین‌های سختی را سپری می‌کند. آنها این کار را با هدف رسیدن به جامی انجام می‌دهند که همیشگی نیست اما ما باید سعی کنیم تا به‌عنوانی از افتخار برسیم که همیشگی است.»

همین که این بازیکن سابق سال فیفا همچنان بعد از چهل سالگی هم فوتبال بازی می‌کرد به خودی خود ثابت می‌کند که او چه توانایی‌هایی داشته. برای توصیف برتری‌هایش شاید نتوان صفات مناسبی پیدا کرد. شاید پاهایش دیگر آن سرعت سابق را نداشته باشند و مثل جوانی‌هایش روی فرم نباشد اما چند سال آخر دوران حرفه‌ای‌اش را در برزیل در میان بازیکنان هموطنش‌اش سپری کرد.

ریوالدو که در فقر بزرگ شده بود داستان زندگی بسیار الهام‌بخشی دارد. با همان شور و هیجانی که خودش هر بازی را انجام می‌داد. بعد از بستن اولین قرارداد حرفه‌ای عمرش در سن شانزده سالگی برای پائولیستا، ریوالدو بازی در چهارده باشگاه مختلف را تجربه کرد و در این دوران حرفه‌ای خارق‌العاده بیش از 350 گل به ثمر رساند. ریوالدو از 1997 تا 2002 در تمامی بازی‌های بارسلونا حاضر بود و توانست دو جام لالیگا را فتح کند و به افتخارات فردی هم برسد اما در جام جهانی 2002 بود که این هافبک کلاس واقعی بازی خودش را به نمایش گذاشت. او در کنار رونالدینیو و رونالدو جام جهانی خیره کننده‌ای را در ژاپن و کره جنوبی تجربه کردند و پنجمین جام برزیلی‌ها را گرفتند؛ آخرین جام قهرمانی این کشور را که با بازی‌های خیره کننده‌ای به دست آمد. بازنشستگی او پایان یک عصر است اما با توجه به این دستاوردهایی که در این سال‌ها داشته حالا می‌تواند بنشیند و با خودش بگوید که ماموریت‌اش را به درستی انجام داده و حالا شاید بهتر باشد که همه هوادارانش بعد از پیام تشکری که از او شنیده‌اند از او قدردانی کنند. متشکریم ریوالدو ویکتور بوربا فریرا!
 
فعالیت‌های سال‌های اخیر
آخرین تیم بزرگی که او برایش بازی کرد سائوپائولو در سال 2011 بود اما بعد از یک دوره ناموفق که شامل تنها چند بازی در ترکیب ثابت بود از آنها جدا شد. ریوالدو اخیرا به طور پراکنده بازی‌هایی را برای تیم کوچک برزیلی موجی میریم انجام داده بود و با آنکه با آنها تا 2015 قرارداد داشت از این تیم خداحافظی کرده. همان باشگاهی که در سال 1994 او را به تیم ملی رساند. انتظار می‌رود که او در سمت خودش به‌عنوان رییس این باشگاه باقی بماند؛ جایی که پسر هجده ساله‌اش هم اکنون مشغول بازی کردن است. او که طی سال‌های 1993 تا 2003 در 74 بازی ملی به میدان رفت و 34 گل نیز به ثمر رساند، پیراهن تیم‌هایی همچون لاکرونیا، میلان، بارسلونا، المپیاکوس و آاک آتن و همچنین بنیادکار در ازبکستان را بر تن کرده است.